کدام رفتار دینی و انسانی است؟! (1)
کدام رفتار دینی و انسانی است؟! (1)
داستان واقعی یک روز زشت و زیبا! (1)
به گزارش شبکه وبلاگ نویسان شهرستان بندرلنگه: چند روز پیش ها هوس کردم، فاصله میان منزل و محل کار را پیاده طی طریق کرده تا هم ورزشی کرده باشم و هم سهمی، ولو بسیار اندک در عدم آلودگی هوا داشته و هم خیالم از نبود محل پارک که معزلی در مرکز شهر قم است، راحت باشد و هم از هوای دل انگیز پاییزی بهره ای برده باشم. به راه افتاده و یاد کردم از شعر منوچهر دامغانی که:
خیزید و خز آرید که هنگام خزانست
باد خنک از جانب خوارزم وزانست
آن برگ رزان بین که بر آن شاخ رزانست
گویی به مثل پیرهن رنگ‌رزانست
دهقان به تعجب سر انگشت گزانست
کاندر چمن و باغ، نه گل ماند و نه گلنار
طاووس بهاری را، دنبال بکندند
پرش ببریدند و به کنجی بفکندند
خسته به میان باغ به زاریش پسندند
با او ننشینند و نگویند و نخندند
وین پر نگارینش بر او باز نبندند
تا بگذرد آذر مه و آید (سپس) آذار...
بگذریم! با پاییز خیال انگیز، سر به گریبان فرو برده و دیده از اطراف شسته و چشم بر زمین دوخته طی طریق می کردم که ناگه، زیر پای خود نقشی دیده و کُپ کردم! نقش پرچم کشور آمریکا! پا برکشیدم! چون معتقدم پرچم هر کشوری قابل احترام است و نباید به آن توهین کرد، ولو طرف دشمن باشد! آیا به هر بی سر و پایی اجازه می دهیم به پرچم عزیز کشورمان توهین کند؟! قطعاً نه! با خود گفتم شاید یکی از کسبه، خوش خیالی کرده و خواسته به نشانه انقلابی گری (در صورت خلوص نیت) و یا خوش رقصی (با هدف عدم پرداخت مالیات) این عمل ناشایست را مرتکب شده، ولی با ادامه راه، دیدم، نه خیر ادامه دارد. هر چند قدم...
با خود گفتم بی خیال، از قدیم گفتند: عقل که در بدن نباشد، لابد در کف خیابان است و جان در عذاب. به اطراف نظر کردم تا از این چشم نوازی های دروغین بر حذر باشم. اما این بدمستی ها و کج اندیشی ها و رفتارهای ناشایست به گونه ای دیگر آزارم داد! در در و دیوار، صندوق های پست و... هر مکان و وسیله خوشرنگ و تمیز که در راه دیده می شد، مورد دست برد این دزدان عقل و شعور و زیبایی قرار گرفته بود. گاه با خط بسیار زشت و زننده و گاه با کلیشه بد رنگ و... نوشته هایی علیه (به قول خودشان) یا بی حجابی و بدحجابی؛ یا مدیران مذاکرات هسته ای و یا آمریکا و...
خدایا اینها می فهمند چه کار می کنند؟ کاروان جهانی رفت و ما اندر خم یک کوچه ایم!
خلاصه کلام! درسته لذت پیاده روی صبحگاهی را از ما گرفتند، با این حال پیاده و به موقع سرکار حاضر شدم. به فکر بازگشت بودم! آیا باز هم پیاده؟!
ساعت برگشت فرا رسید. عطای پیاده روی را به لقایش بخشیدم و گفتم مدتی است اتوبوس شرکت واحد سوار نشدم، بهتره با وسیله نقلیه عمومی بروم، تا هم از آن مناظر قبیح و ناپسند به دور باشم و هم در اجتماع و بین مردم بوده و با درد و رنج مردم بیشتر آشنا شوم (می بخشید! خواستم کمی قنپز در کنیم). با کمی انتظار، انتظار به سر آمد و اتوبوس از راه رسید، اما تا خواستم سوار شوم، چشمم به منظره ای افتاد که...
ادامه در شماره بعدی
